Geraakt door de golven van de zee.
Daar waar de horizon kust met de eindeloosheid, en stilte spreekt in het ruisen van het water, word ik geraakt – niet slechts aan de huid, maar tot diep in mijn ziel.
Elke golf die mij bereikt, draagt een herinnering van iets ouds, iets groots, iets dat mij herinnert aan wie ik was vóór ik dit lichaam kende.
De zee oordeelt niet. Ze komt, ze gaat, ze spoelt alles schoon – ook de zorgen die ik te lang heb vastgehouden.
In haar ritme vind ik een gebed zonder woorden. Een thuiskomen in het onbekende. Een overgave aan wat groter is dan ik zelf.
En terwijl ik daar sta, geraakt door de golven van de zee, besef ik:
Ik hoef niets vast te houden. Ik hoef alleen maar te zijn.